m3ridan's absurdlog

Witajcie chciało by się rzec ale radość ukryta w tym przywitaniu to tylko pozory które tworze. Jak każdy chyba zastanawiam się jak by było gdyby, gdybym miał inną prace gdybym mieszkał gdzie indziej gdyby to gdybym tamto, takiego gdybania jest wiele ale nie zmienia to faktu że przyszło nam żyć w rzeczywistości która jest na wskroś wypaczona i przesiąknięta jakimś takim marazmem dnia codziennego. Nie nie chodzi o to że narzekam że coś mi się nie podoba bo wbrew pozorom robię to rzadko ale zdarza mi się no cóż taka moja Polska natura albo to właśnie z powodu kraju w którym żyję tak jest. Ja wiem że tak jest że nasze oczekiwania co do życia często rozbijają się o rzeczywistość i nie możemy nic z tym zrobić. To może zacznę od tego co mi się nie podoba w Polskiej mentalności ? Zacznę od tego że w zasadzie nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem mentalności rodaków

Cóż odkąd sięgam pamięcią na moim osiedlu była apteka (czyli ładne parę lat). Jak ująłem była bo teraz jej nie ma i chyba już nie będzie, nie taka kolej rzeczy, ktoś by pomyślał, nie było obrotów stała się nierentowna to zamknęli a Kuffno praffda, rozmawiałem z Farmaceutką która tam sprzedawała(nawiasem mówiąc moją sąsiadką) i okazało się że istnieje jakiś beznadziejny przepis unijny wedle którego taka apteka ma mieć jakieś szczególne wyposażenie O.O znaczy że co bo kurffa nie wiem o co kaman ? Nie żeby jakieś ściany obesrane były czy żeby tynk na łeb leciał ? O nie nic z tych rzeczy, apteka jak apteka, zadbana, czysta, obsługiwała osiedle na oko 20 tyś mieszkańców. Już nie dowiedziałem się o co chodzi z tym przepisem, tyle że farmaceutka uświadomiła mnie, że żeby dostosować się do tego przepisu muszą wyłożyć jakieś 80,000 zł. Koszt renowacji i przebudowy apteki po prostu nie do przyjęcia dlatego aptekę zamknęli. Jak wiadomo nie wszystko można w super markecie kupić, choćby głupi bandaż elastyczny czy Ketonal który przepisał mi dentysta po tym jak rozgrzebał mi dziąsło i pocerował, do najbliższej muszę jeździć 2 przystanki, dlatego po prostu kurfica mnie łapie za każdym razem jak stoję na przystanku i czekam na autobus bo mam po jakąś małą pierdołę jechać ale nie mogę kupić nigdzie indziej. Ogólnie rzecz biorąc najbardziej przesrane mają te wszystkie babcie które muszę dojeżdżać po tabletki, ja osobiście nie wyobrażam sobie mojej matki po zawale która w 35 stopniowy upał tłucze się autobusem do apteki bo musi kupić lekarstwa bez których może umrzeć.... nie chce mi się już pisać powiem tylko że żyjemy w popierdolonym kraju. A ha a do tych wszystkich co zaraz odpiszą coś w stylu że np można zamówić taksówkę z zakupami nawet do apteki i takie tam, że dowóz ważnych lekarstw do klienta, powiem tylko tyle: nie po to apteka była blisko klienta żebym teraz musiał kombinować. Ale Polacy już tacy są jak nam zamkną bramę to zrobimy podkop jak zasypią i zrobią fundamenty to przejdziemy górą jak zrobią zasieki z drutu to przekupimy stróża......

Każdy na swój sposób chciałby się czuć wyjątkowy. Najprostszym sposobem na to, aby czuć się wybranym przez silę wyższa jest po prostu postawienie swojego istnienia w świetle niezwykłości prawie Boskiego planu. Czyż nie jest nam lepiej sądzić, że jesteśmy niepowtarzalni jedyni i na pewno nigdzie nie ma nikogo takiego jak my. Samym w sobie życie jest cudem i od dawna uważane było za dar Boga za prawie namacalne jego istnienie. Biblia przekazuje jasno, kto stoi za stworzeniem wszystkiego, co nas otacza. Jest to niejako karta przetargowa w rękach sceptyków, którzy tworzą teorie, jako by kosmos był jałowa pustynia martwa i nienadającą się do zamieszkania, że nigdzie tam nie ma już życia, że jest tylko jedna ziemia jedno słońce i w takiej kombinacji z życiem nie istnieje nigdzie indziej

Święta święta i po……
Nie wiem nawet jak zacząć może po prostu tym że jestem rozczarowany moją wiarą. Zacznijmy od tego co mnie najbardziej denerwuje a przez co nie jest ona już tak piękna i staje się rozczarowująca.
Dlaczego mam się czuć wybrany oświecony przez Jezusa? 

Czuł jak pali go skóra, ale to, co mówił do niego ten dziwny mężczyzna było silniejsze było jak wieczne pragnienie, które musiał zaspokoić. Idę jak we śnie nie czuję nic a gdy tylko promyk migoczącej myśli przebiega mi przez głowę ciało zaczyna płonąc. Nieuchwytne chwile, kiedy budzę się z letargu by zapaść w nim znów. Ta istota ten człowiek idzie przed nami on nam rozkazuje on wypowiada słowa, które kierują naszymi ciałami. Kim on jest? Ten ból nie mogę przestać o nim zapomnieć, ale nie mogę o nim myśleć. Odwraca się do nas patrzy na wszystkich a my zatrzymujemy się pragnąc jego słów, które nas nakarmią. Czuje, że jesteśmy inni, że nie jesteśmy stąd. Mówi do nas w języku, którego nie rozumiem, ale on budzi we mnie pragnienie krwi i mięsa ludzkiego mięsa. Wskazuje nam palcem wioskę a my ruszamy jest nas wielu nie lękamy się nie znamy uczuć prócz jednego głodu tak potwornego, że prawie niewyobrażalnego. Wpadamy do wioski ludzie zaczynają na nasz widok uciekać.

Wszystko, co nas otacza z upływem czasu traci swoja magię. Gdy jesteśmy dziećmi wierzymy w cukierkowość naszego świata, ale w końcu przychodzi moment w życiu, że dosłownie zostajemy potrąceni przez rzeczywistość a gdy podnosimy się z bruku okazuje się, że nasze różowe okularki pękły i nie da się ich już poskładać...........