Tak to już jest, jak mama mnie w dzieciństwie chodzić nie nauczyła ^ ^
Słowo, które dosłownie określa moją sobowość to "pokraka". Prosta, krzywa czy nie równa droga stanowią dla mnie wielkie zagoreżnie. A to dlatego bo mogę sie w każdej chwili przewrócić. Ostatnio w pracy nawet sie przewracam, w sumie nie, bo ja spadam, zjeżdzam ze schodów.. Kumpele się smieją, że jeszcze raz tak zrobię to coś złamie. Ale ja się
złamania nie boje, ponieważ spożywam dużo nabiału który chroni moje kości. Co więc moge sądzić, że żaden upadek mi nie straszny ^ ^. Wogle ja od młodych lat potykam noge o nic. Pamiętam pewną taką sytuację jak byłam 5-cio letnim gzubem i szłam do domku, i jakimś dziwny trafem zrobiłam wielkie łubudu na schodach. Wiecie może by nic mi nie było ale ten wielki guz który mi wyrósl na moim pieknym czole strasznie bolał. Potem w domku wpadłam w histerię, a to dlatego bo mama chciała mi załagodzic ból przy pomocy chłodnego noża. Ponoc miała go tylko przyłożyć do mojego guza, ale ja sobie wkręciłam, że ona chce mi go uciąć.
Kolejna przygoda brzmi tak: Pochmurny dzień, dzieci nie chciały wychodzić na dwór to więc sama sobie poszłam fikołki robić, a że się dopiero uczyłam i nie miałam zadnego instruktora to mi to nie pykło. Twierdząc, że uda mi sie za pierwszym razem zrobić fikołka z szybkiego rozbiegu. Jakimś cudem oderwałam się od drągu i wylądowałam na dupie jakieś półtora metra dalej. I wierzcie lub nie ale nic się mi nie stało. Nie ma to jak mleko pić codziennie.
Jest więcej historii, które mnie bolą do dziś. I dlatego śmiem twierdzić, że miałam bolesne dzieciństwo ^ ^.
Te o to zdjęcie jest dowodem czego rodzice mnie uczyli..
Tak na marginesie zdjęcie nie jest mojego autorstwa, znalezione na fotce.pl , ale że pasuje do mojej notki to je umieściłam.
spysia
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą