Szpitalne życie II - R2 był człowiekiem

Pacjent to przecież nie drób, żeby go mieli dusić w brytfance, a potem zjeść na nocnym dyżurze. Okazało się, że jeden z naszych jedynkowiczów robił zewnątrzoponówkę do operacji ortopedycznej (zewnątrzoponowe to jedno ze znieczuleń typu "od pasa w dół", podawane "w kręgosłup"). Okazało się, że znieczulenie zamiast "od pasa w dół" zadziałało trochę wyżej i pacjent zaczął gorzej oddychać. Skończyło się na tym, że pacjentowi całkowicie poraziło mięśnie oddechowe. Musiałem go uśpić i zaintubować (rura do tchawicy - ponoć mało przyjemne). W sumie nic wielkiego się nie stało - pacjent po prostu trochę dłużej pospał. Jedynkowicz dostał po głowie i na tym historia się skończyła.

Lecę ja do tych kadr, pokazuję zwolnienie. Kadrowa: "A w laboratorium nie możesz pracować? Owsikom to jak na nie prychniesz i kaszlniesz nie zaszkodzi, a nam pracownik potrzebny". Eh, a miałem tyle planów związanych z tym zwolnieniem. Parę książek związanych ze specjalizacją, na którą startuję, poczytać. Jakiś obiad wreszcie ugotować. Kartony rozpakować. Z psem się pobawić.

Wszystko diabli wzięli. Będę bawił się mikroskopem i przysłuchiwał, jak pani Krysia poucza pacjentów, żeby kału nie trzymali w lodówce bo "się robi zmarznięty jak skała, a ja nie górnik, a to nie węgiel, żebym miała kilofem to kuć", poza tym "jajka zdychają z tego zimna i się barwić nie chcą". Inne urocze rady: "niech nie tretuje do klozetu, tylko do wyparzonego nocnika" i "nie szczy pod sam korek pojemnika, bo nam się rozlewa i sprzątać trzeba". Pani Krysiu, jeśli idzie o oświatę pacjentów, jest pani nieoceniona.

Kocham robotę w laboratorium. Szarlotkę i wypieki pani Krysi też kocham. Jedno z drugim nierozerwalnie się wiąże. Muszę chyba zacząć biegać, bo mi się to laboratorium na brzuchu odłoży.

R2 był człowiekiem!

Amerykańska język dobra język. Pomijając modę do skracania imion. W naszym szpitalu było od groma Si Dżeji (CJ), Di Dżeji (DJ), Bi Dżeji (BJ), Dżej Dżeji (JJ), Er Dżeji (RJ). Biegali po całym szpitalu z radosnym "jep, jep, jep" na ustach (jep to jakaś dziwna forma od yes). Na gineksach rezydenturę robił Polak z Wrocławia - Artur. Japisze mieli problem z wymową i zapisaniem jego imienia. W końcu ktoś po obejrzeniu "Gwiezdnych Wojen" wpadł na genialny pomysł i narodził się R2 (Artu). Pamiętam jak pierwszy raz zobaczyłem to R2 na tablicy - myślałem, że mi brzuch pęknie od śmiania się. Amerykanie nie wiedzieli, o co mi chodzi - dla nich przerobienie Artura na R2 wydawało się świetnym pomysłem. Z drugiej strony Hindusi mieli o wiele gorzej - ich imiona były ciągle skracane i przekręcane, przy czym każdy skracał i wykręcał inaczej. Z jednego imienia amerykańscy rezydenci potrafili zrobić milion wersji.

Moim senior residentem przez krótki czas był Hindus. Mówił dziwną mieszanką angielskiego z bliżej niezidentyfikowanym językiem, nazywanym przez niego maithili. Czasami nie dało się tego w ogóle zrozumieć. Musiałem za nim chodzić i tłumaczyć pacjentom, co mówi. Potem attending stwierdził, że przez takie chodzenie niewiele się nauczę i dał mi jakiegoś kałboja z Arizony, który każde zdanie kończył jakże mądrym pytaniem: "ja noł łacz aj min a?". Pan kałbojski ubierał się w kiczowate koszule w kratkę - miał ich mnóstwo, w różnych kompozycjach kolorystycznych np. zielono-różowe. Koledzy ochrzcili go ksywką "Peach" (picz). Pamiętam scenkę w stołówce - ja z R2 i innymi rezydentami siedzimy przy lanczu i nagle słyszę "picz idzie". Artur zaczął się tak histerycznie śmiać, że o mało nie opluł mnie sokiem. Amerykanie nie wiedzieli, o co biega, ale po tym jak wyjaśniłem im, co w Polsce niektórzy określają mianem picz, też pokładali się ze śmiechu.

Medycyna Praktyczna donosi, że pod koniec sierpnia odbędą się IX Otwarte Międzynarodowe Mistrzostwa Polski Lekarzy w Strzelectwie Myśliwskim. Ciekawe czy króliczkom i innej zwierzynie przyczepią zdjęcia minister Kopacz i innych notabli z Ministerstwa Zdrowia. Być może lekarze będą wtedy celniej strzelać.

Tekst wykorzystany za wiedzą i zgodą autora.